بررسی وضعیت سن و سواد بهره بردار های کشاورزی طی دهه ی اخیر

امروزه برخی از محصولات غذایی و کشاورزی مانند گندم به عنوان محصولات استراتژیک شناخته می شود. از این رو خودکفایی در بخش کشاورزی یکی از شرایط لازم و اساسی در استقلال سیاسی کشور است. اهمیت این موضوع با توجه به شدت و بالا گرفتن تحریم ها و افزایش تنش در روابط خارجی و بین المللی به وضوح نمایان است و سبب شده موضوع استقلال غذایی در اتخاذ راهبردهای کلان کشور از اهمیت دوچندان برخوردار شود. نکته ی دیگری که اهمیت بخش کشاورزی را بیش تر نمایان می سازد، رشد قابل ملاحظه ی جمعیت کشور طی دو دهه ی اخیر و به دنبال آن، افزایش تقاضای مواد غذایی است که این امر، تأمین استقلال و امنیت غذایی جامعه را به صورت مسئله ای اساسی مطرح می سازد. برای توسعه و رشد بخش کشاورزی نیازمند به کارگیری فناوری های جدید برای افزایش راندمان تولید هستیم، معرفی این فناوری ها برای ارتقای بهره وری نیازمند سطحی از دانش در بین بهره برداران کشاورزی است. بخش کشاورزی با برخورداری کم تر از ۱۲درصد ارزش افزوده، ۱۹درصد اشتغال سال ۱۳۹۱ و سهم قابل توجهی از صادرات غیر نفتی و نیز تأمین حدود ۸۰درصد مواد غذایی مورد نیاز کشور، جایگاه با ارزشی را در اقتصاد ملی دارد. نرخ رشد ارزش افزوده ی بخش کشاورزی در سال ۱۳۹۱ نسبت به سال قبل معادل ۳٫۹ درصد افزایش داشته است. بررسی نتایج حاصل از سرشماری ها و طرح های آماری بیانگر این موضوع می باشد که طی سال های اخیر میزان باسوادی در نقاط روستایی رشد بیش تری نسبت به نقاط شهری داشته و از طرفی تعداد بهره برداری های کشاورزی کاهش یافته است. در این مقاله رابطه ی بین سن و سواد بهره برداران کشاورزی بررسی شده و به دنبال این هدف می باشد که آیا می توان گفت بیش ترین تعداد بهره برداری اراضی کشاورزی در دست باسوادترین افراد این بخش می باشد یا خیر. همچنین طی دهه ی اخیر، بهره برداران کشاورزی از نظر سن و سواد به چه سمتی حرکت کرده اند.